Çocuklukta obezite ne zaman böyle bir sorun haline geldi?
1980’lerde ve 1990’larda bilim adamları arasında alarm zilleri çaldı. Daha önce uzmanlar, 1960’lardan kalma, çocukların ve ergenlerin yalnızca yüzde 5’inin obez olduğunu öne süren verilerle kendilerini avutuyordu. Acil bir sorun gibi görünmüyordu.
Ancak 1980’lerdeki ulusal veriler, oranın iki katına çıktığını gösterdi. 2000’de üç katına çıktı ve 2018’de dört katına çıktı. Salgın başladığında, bunun neden olduğuna dair uzman görüşleri dolaştı ve genellikle evcil hayvan kötülerini büyük yiyecek, egzersiz eksikliği veya taze meyve ve sebze eksikliği olarak gösterdi. Ancak kesin kanıtlar kıttı ve çözümler zordu.
Hiç kimse müdahale çalışmaları yürütmeye çalışmadı mı?
Evet, ama sonuçlar hayal kırıklığı yarattı. Örneğin, 1990’larda Ulusal Sağlık Enstitüleri iki büyük, titiz çalışmayı finanse etti. Araştırmacılar, okullarda beden eğitimi derslerini genişleterek, daha besleyici kantin yemekleri sağlayarak, öğrencilere doğru beslenme alışkanlıklarını ve egzersiz ihtiyacını öğreterek ve ebeveynleri dahil ederek çocukların kilo almasının önlenip engellenemeyeceğini sordu.
Ulusal Kalp, Akciğer ve Kan Enstitüsü tarafından desteklenen sekiz yıllık, 20 milyon dolarlık bir proje olan bir çalışma, 41 Güneybatı ilkokulunda 1.704 üçüncü sınıf öğrencisini takip etti. Oradaki öğrencilerin çoğu, obezite için yüksek riskli bir grup olan Kızılderililerdi.
Okullar iki gruba ayrıldı. Bazı okullara yoğun müdahale edilirken bazılarına ise yalnız bırakıldı. Beşinci sınıftan başlayarak, araştırmacılar müdahale okullarındaki çocukların diğer okullardakilerden daha zayıf olup olmadığını belirlediler.
Ne yazık ki, öğrenciler aktivite ve doğru beslenmenin önemini çok iyi bilmelerine rağmen durum böyle değildi. Yoğun tedavi gören çocuklar da daha az yağ yediler ve toplam diyette yüzde 34’ten yüzde 27’ye çıktılar.
Çalışmanın baş araştırmacısı Johns Hopkins Bloomberg Halk Sağlığı Okulu’ndan Benjamin Caballero, “Vücut ağırlığını değiştirmek yeterli değildi” dedi.
1980’lerde ve 1990’larda bilim adamları arasında alarm zilleri çaldı. Daha önce uzmanlar, 1960’lardan kalma, çocukların ve ergenlerin yalnızca yüzde 5’inin obez olduğunu öne süren verilerle kendilerini avutuyordu. Acil bir sorun gibi görünmüyordu.
Ancak 1980’lerdeki ulusal veriler, oranın iki katına çıktığını gösterdi. 2000’de üç katına çıktı ve 2018’de dört katına çıktı. Salgın başladığında, bunun neden olduğuna dair uzman görüşleri dolaştı ve genellikle evcil hayvan kötülerini büyük yiyecek, egzersiz eksikliği veya taze meyve ve sebze eksikliği olarak gösterdi. Ancak kesin kanıtlar kıttı ve çözümler zordu.
Hiç kimse müdahale çalışmaları yürütmeye çalışmadı mı?
Evet, ama sonuçlar hayal kırıklığı yarattı. Örneğin, 1990’larda Ulusal Sağlık Enstitüleri iki büyük, titiz çalışmayı finanse etti. Araştırmacılar, okullarda beden eğitimi derslerini genişleterek, daha besleyici kantin yemekleri sağlayarak, öğrencilere doğru beslenme alışkanlıklarını ve egzersiz ihtiyacını öğreterek ve ebeveynleri dahil ederek çocukların kilo almasının önlenip engellenemeyeceğini sordu.
Ulusal Kalp, Akciğer ve Kan Enstitüsü tarafından desteklenen sekiz yıllık, 20 milyon dolarlık bir proje olan bir çalışma, 41 Güneybatı ilkokulunda 1.704 üçüncü sınıf öğrencisini takip etti. Oradaki öğrencilerin çoğu, obezite için yüksek riskli bir grup olan Kızılderililerdi.
Okullar iki gruba ayrıldı. Bazı okullara yoğun müdahale edilirken bazılarına ise yalnız bırakıldı. Beşinci sınıftan başlayarak, araştırmacılar müdahale okullarındaki çocukların diğer okullardakilerden daha zayıf olup olmadığını belirlediler.
Ne yazık ki, öğrenciler aktivite ve doğru beslenmenin önemini çok iyi bilmelerine rağmen durum böyle değildi. Yoğun tedavi gören çocuklar da daha az yağ yediler ve toplam diyette yüzde 34’ten yüzde 27’ye çıktılar.
Çalışmanın baş araştırmacısı Johns Hopkins Bloomberg Halk Sağlığı Okulu’ndan Benjamin Caballero, “Vücut ağırlığını değiştirmek yeterli değildi” dedi.