Cuma günü erken saatlerde kadın kocasını, çiftin küçük Connecticut kasabasına en yakın acil servis odası olan Danbury Hastanesi'ne götürdü. Tek başına içeri girdi. Bu, haftalardır yardım almadan yürüyebildiği son seferdi.
Bir sürü pembe hap
Hastaneye kaldırıldı. Nörolojiye danışıldı ve kapsamlı bir muayene yapıldı: kan testleri, BT taramaları, MR, EEG, bel ponksiyonu. Bazı anormallikler olmasına rağmen zihinsel ve fiziksel olarak hızlı bir şekilde gerilemesi açıklanamadı. Herhangi bir enfeksiyon ya da tümör belirtisi yoktu. Nöbet belirtisi yok. Vitamin düzeyleri normaldi. Ve bu baharın başlarında yaşadığı gastrit, günlük asit azaltıcı ilaç olan pantoprazol'e iyi yanıt verdi.
Bir Parkinson hastasının tipik sertliğini ve titremesini sergilemesine rağmen hızlı bir düşüş göstermedi. Creutzfeldt-Jakob hastalığı hızla ilerleyen zihinsel ve fiziksel sakatlığa neden olabilir, ancak ne EEG ne de MRI nadir hastalığa dair kanıt göstermedi. Karısını endişelendiren bir şey vardı: Gastrit için reçete edilen çok yüksek dozda Pepto-Bismol (günde dört tablet) alıyordu. Çok fazla Pepto-Bismol soruna neden olduğunda, bu genellikle ilaçtaki aspirin benzeri bileşiğin aşırı yüklenmesinden kaynaklanır, ancak kontrol edildiğinde bu seviye normaldir.
Beş gün süren yoğun incelemenin ardından nörologlar sonunda hiçbir şey bulamadılar ve onu Yale Üniversitesi'ndeki bir nöroloğa yönlendirmeye karar verdiler. Hastanede tedaviyi gerektirecek kadar hasta olmasa da doktorları ve eşi, eve gidemeyecek kadar zayıf olduğu konusunda hemfikirdi. Bunun yerine, ihtiyaç duyduğu bakımı alabileceği ve muhtemelen gücünün bir kısmını geri alabileceği kısa süreli bir rehabilitasyon merkezine gönderildi.
Adam ve karısı Connecticut, Southbury'deki CareOne River Glen Sağlık Bakım Merkezine vardıklarında akşam olmuştu. Nöbetçi hemşire Nicole DiCenso, hasta odasına geldiğinde onu görmeye geldi. DiCenso başından beri hikayesinde tuhaf bir şeyler olduğunu düşünüyordu. Sağlıklı ve güçlü görünüyordu; kendi yaşlarında olan ebeveynlerinden daha formdaydı. Ancak yine de onu tartmak için sandalyenin terazisine koymaya çalıştığında, kendi yardımıyla bile yatağın kenarına çıkamayacak kadar zayıf olduğunu fark ederek şaşırdı. Ciddi sakatlığını, eşinin birkaç hafta önce günde 10 ila 15 mil koştuğu yönündeki raporuyla bağdaştırmak zordu. Sanki gücü bir şekilde çekilmiş gibiydi, kasları oradaydı ama zayıftı.
Bir sürü pembe hap
Hastaneye kaldırıldı. Nörolojiye danışıldı ve kapsamlı bir muayene yapıldı: kan testleri, BT taramaları, MR, EEG, bel ponksiyonu. Bazı anormallikler olmasına rağmen zihinsel ve fiziksel olarak hızlı bir şekilde gerilemesi açıklanamadı. Herhangi bir enfeksiyon ya da tümör belirtisi yoktu. Nöbet belirtisi yok. Vitamin düzeyleri normaldi. Ve bu baharın başlarında yaşadığı gastrit, günlük asit azaltıcı ilaç olan pantoprazol'e iyi yanıt verdi.
Bir Parkinson hastasının tipik sertliğini ve titremesini sergilemesine rağmen hızlı bir düşüş göstermedi. Creutzfeldt-Jakob hastalığı hızla ilerleyen zihinsel ve fiziksel sakatlığa neden olabilir, ancak ne EEG ne de MRI nadir hastalığa dair kanıt göstermedi. Karısını endişelendiren bir şey vardı: Gastrit için reçete edilen çok yüksek dozda Pepto-Bismol (günde dört tablet) alıyordu. Çok fazla Pepto-Bismol soruna neden olduğunda, bu genellikle ilaçtaki aspirin benzeri bileşiğin aşırı yüklenmesinden kaynaklanır, ancak kontrol edildiğinde bu seviye normaldir.
Beş gün süren yoğun incelemenin ardından nörologlar sonunda hiçbir şey bulamadılar ve onu Yale Üniversitesi'ndeki bir nöroloğa yönlendirmeye karar verdiler. Hastanede tedaviyi gerektirecek kadar hasta olmasa da doktorları ve eşi, eve gidemeyecek kadar zayıf olduğu konusunda hemfikirdi. Bunun yerine, ihtiyaç duyduğu bakımı alabileceği ve muhtemelen gücünün bir kısmını geri alabileceği kısa süreli bir rehabilitasyon merkezine gönderildi.
Adam ve karısı Connecticut, Southbury'deki CareOne River Glen Sağlık Bakım Merkezine vardıklarında akşam olmuştu. Nöbetçi hemşire Nicole DiCenso, hasta odasına geldiğinde onu görmeye geldi. DiCenso başından beri hikayesinde tuhaf bir şeyler olduğunu düşünüyordu. Sağlıklı ve güçlü görünüyordu; kendi yaşlarında olan ebeveynlerinden daha formdaydı. Ancak yine de onu tartmak için sandalyenin terazisine koymaya çalıştığında, kendi yardımıyla bile yatağın kenarına çıkamayacak kadar zayıf olduğunu fark ederek şaşırdı. Ciddi sakatlığını, eşinin birkaç hafta önce günde 10 ila 15 mil koştuğu yönündeki raporuyla bağdaştırmak zordu. Sanki gücü bir şekilde çekilmiş gibiydi, kasları oradaydı ama zayıftı.