canvade
Yeni Üye
İnsanlığın, sosyolojik olarak bir topluluk özelliği kazanmaya başladığı vakit içinderda, aksakallı bir bilge:
Al bu otu ye, dedi mecali tükenmiş iniltiler ortasındaki kadına!
Ondan fazlaca daha sonra bir tarihlerde, Lokman Doktor and içti ölümsüzlük otunu bulmaya.
Neredeyse her şifacının ülküsünde bir ölümsüzlük iksiri başköşeye yerleştirildi; çağdaş diye isimlendirilen vakit içindera kadar.
Yıl 1989;
Buldum, diye bağırdı çılgının biri!
Nasıl düşündü, nereden aklına geldi ise artık, en düzgününü kendisi bilen İngiliz patolog; kobalamin takviyesi ile iki ay üzere kısa bir müddetde yanak mukoza “displazisinde” (kanser öncülü) tam bir güzelleşme sağlandığını keşfetti.
daha sonrasında ise, bu bahiste 20 yıl kadar sessizliğe gömüldü tıp dünyası!
Kanser kemoterapi protokollerinin (üçlü, dörtlü ilaç kombinasyonları) oluşturulmaya başlandığı yıllardı o seneler!
Bütün araştırmalar, her birinin bir adedinin satış fiyatı bile bin dolarları bulan kanser ilaçları üzerine ağırlaşmıştı.
Kimseler sebeplerle ilgilenmiyordu.
Sonuçlar üzerinde para vardı, rant vardı.
Onlarca ilaç tam deva olmadı onca para pul da bir sonuç vermedi.
daha sonra genetik furyası başladı.
Her hastalığa bir genetik alt yapı monte edilmeye çalışıldı, oturmadı.
Zira bir cins palavra söyleme sanatı olan istatistiğin bakış penceresine hapsolan bilim insanları; delile dayalı tıp desturuna saplanıp “hasta vardır hastalık yoktur” prensibini pas geçmeye başlamışlardı.
Ve nihayet genetikten bir çıkış yolu bulamayan araştırmacılar; fizikteki çıkmazlara saplananların sarıldığı kuantum olgusu üzere “epigenetik” diye bir kavrama yaslanmak zorunda kaldılar.
“Epigenetik”, bütün hastalıkların niçinine dönük araştırmaların ilham kaynağı olmaya başladığından beri başa dönüldü. Etraf, beslenme, mineraller, vitaminler, oksidan faktörler bir daha kıymet kazanmaya ve araştırılmaya başlandı.
Birtakım değersizmiş üzere duran faktörlerin aslında vazgeçilmez olması gerektiği ortaya çıkmaya başladı.
bu biçimdece dayanak yani “suplamenter” tedavi diye yeni bir yaklaşım literatürümüze yerleşmiş oldu.
Yanak mukoza “displazisi”, mide, göğüs, rahim ağzı, kalın barsak, karaciğer üzere organlara ilişkin kanserler ile nörolojik, hematolojik ve psikiyatrik biroldukça rahatsızlık kobalamin eksikliği ile ilişkilendirilmeye başlandı.
Kobalaminde (vitamin B12) yalnızca proteinli besinlerde bulunuyordu.
Kutsal metinleri tahrif ederek Hıristiyanlık ismi altında bir ideoloji yaratmış olan insan taciri sapkın topluluklara haddini bildiren ve nam-ı “Tanrının Kırbacı” olan adam; periyodun en kudretli hükümdarı olmasının yanında hem de en zeki bilgesi olduğunu, askerlerine “sadece et yiyin ve su için” diyerek tarihin sayfalarına not ettiriyordu.
Hun İmparatoru Atila’nın ne demek istediği fakat 1500 yıl daha sonra anlaşılabilecekti.
Al bu eti ye! diyordu çağdaş vakit içinderın bilgesi!?
Al bu otu ye, dedi mecali tükenmiş iniltiler ortasındaki kadına!
Ondan fazlaca daha sonra bir tarihlerde, Lokman Doktor and içti ölümsüzlük otunu bulmaya.
Neredeyse her şifacının ülküsünde bir ölümsüzlük iksiri başköşeye yerleştirildi; çağdaş diye isimlendirilen vakit içindera kadar.
Yıl 1989;
Buldum, diye bağırdı çılgının biri!
Nasıl düşündü, nereden aklına geldi ise artık, en düzgününü kendisi bilen İngiliz patolog; kobalamin takviyesi ile iki ay üzere kısa bir müddetde yanak mukoza “displazisinde” (kanser öncülü) tam bir güzelleşme sağlandığını keşfetti.
daha sonrasında ise, bu bahiste 20 yıl kadar sessizliğe gömüldü tıp dünyası!
Kanser kemoterapi protokollerinin (üçlü, dörtlü ilaç kombinasyonları) oluşturulmaya başlandığı yıllardı o seneler!
Bütün araştırmalar, her birinin bir adedinin satış fiyatı bile bin dolarları bulan kanser ilaçları üzerine ağırlaşmıştı.
Kimseler sebeplerle ilgilenmiyordu.
Sonuçlar üzerinde para vardı, rant vardı.
Onlarca ilaç tam deva olmadı onca para pul da bir sonuç vermedi.
daha sonra genetik furyası başladı.
Her hastalığa bir genetik alt yapı monte edilmeye çalışıldı, oturmadı.
Zira bir cins palavra söyleme sanatı olan istatistiğin bakış penceresine hapsolan bilim insanları; delile dayalı tıp desturuna saplanıp “hasta vardır hastalık yoktur” prensibini pas geçmeye başlamışlardı.
Ve nihayet genetikten bir çıkış yolu bulamayan araştırmacılar; fizikteki çıkmazlara saplananların sarıldığı kuantum olgusu üzere “epigenetik” diye bir kavrama yaslanmak zorunda kaldılar.
“Epigenetik”, bütün hastalıkların niçinine dönük araştırmaların ilham kaynağı olmaya başladığından beri başa dönüldü. Etraf, beslenme, mineraller, vitaminler, oksidan faktörler bir daha kıymet kazanmaya ve araştırılmaya başlandı.
Birtakım değersizmiş üzere duran faktörlerin aslında vazgeçilmez olması gerektiği ortaya çıkmaya başladı.
bu biçimdece dayanak yani “suplamenter” tedavi diye yeni bir yaklaşım literatürümüze yerleşmiş oldu.
Yanak mukoza “displazisi”, mide, göğüs, rahim ağzı, kalın barsak, karaciğer üzere organlara ilişkin kanserler ile nörolojik, hematolojik ve psikiyatrik biroldukça rahatsızlık kobalamin eksikliği ile ilişkilendirilmeye başlandı.
Kobalaminde (vitamin B12) yalnızca proteinli besinlerde bulunuyordu.
Kutsal metinleri tahrif ederek Hıristiyanlık ismi altında bir ideoloji yaratmış olan insan taciri sapkın topluluklara haddini bildiren ve nam-ı “Tanrının Kırbacı” olan adam; periyodun en kudretli hükümdarı olmasının yanında hem de en zeki bilgesi olduğunu, askerlerine “sadece et yiyin ve su için” diyerek tarihin sayfalarına not ettiriyordu.
Hun İmparatoru Atila’nın ne demek istediği fakat 1500 yıl daha sonra anlaşılabilecekti.
Al bu eti ye! diyordu çağdaş vakit içinderın bilgesi!?